Urząd Miasta i Gminy w Staszowie
tel.: 15 864 83 05
fax: 15 864 83 04
e-mail: biuro@staszow.pl

Sesje Rady Miejskiej on-line

Miejscowości Gminy Staszów

  1. Czajków Południowy

    Wieś położona w gminie Staszów w województwie świętokrzyskim. Miejscowość leży przy trasie Małopolskiej Drogi św. Jakuba z Sandomierza do Tyńca. Trasa ta jest odzwierciedleniem średniowiecznej drogi do Santiago de Compostela. Po przeciwnej stronie rzeki w odległości ok. 1,2 km znajduje się Czajków Północny.
    Na koniec 1999 roku w Czajkowie Południowym mieszkało 379 osób, w 2006 mieszkało 348 osób, w 2012 roku mieszkało 338 osób, a na koniec 2015 roku mieszkało 333 osoby.

  2. Czernica

    Wieś położona w województwie świętokrzyskim w powiecie staszowskim, w gminie Staszów. Czernica usadowiona wśród lasów obfitujących w grzyby, jagody i jeżyny. Wieś liczy ok. 200 mieszkańców. Czernica należy do parafii Kurozwęki, gdzie znajduję się kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i Świętego Augustyna Biskupa. Sama Czernica bogata jest również w miejsca kultu religijnego. Przy drodze biegnącej przez miejscowość znajduję się krzyż postawiony przez pielgrzymów corocznych pielgrzymek ze Stalowej Woli do Częstochowy. 6 sierpnia odbywa się tu msza polowa pielgrzymów. W lesie znajduję się również kapliczka ku czci zabitego tam leśniczego, od niej linia nosi nazwę Obrazkowa. W obrębie wsi znajduję się malowniczy staw wodny, na którym gnieżdżą się łabędzie. W okolicach Czernicy znajdują się ciekawe miejsca takie jak: Kurozwęki, Staszów, Szydłów, Rytwiany, Wiśniowa, Chańcza i Golejów. Czyste środowisko, wysokie walory przyrodnicze i krajobrazowe skłaniają do spędzania wolnych chwil w tej okolicy. W 1827 roku Czernica liczyła 16 domów i 136 mieszkańców. W XIX wieku była tu gorzelnia. Czernica w XIX wieku wchodziła w skład dóbr Kurozwęckich.
    Na koniec 1999 roku w Czernicy mieszkało 239 osób, w 2006 mieszkało 211 osób, w 2012 roku mieszkało 197 osób, a na koniec 2015 roku mieszkało 195 osób.

  3. Dobra

    Wieś położona przy trasie Staszów-Bogoria. Dawniej dzieliła się na Dobrą folwark i Dobra wieś.
    W 1820 r. Dobrą zamieszkiwało 140 osób. W dniu 1827 roku było 35 domów i 325 mieszkańców. W XIX wieku było 7 murowanych domów, 21 drewnianych, była również gorzelnia, cegielnia, łomy kamienia, pokłady tortu i gipsu. W 1880 r. większość folwarku rozparcelowano i z biegiem lat powstały na jego terenie wsie i przysiółki. Ogrody, Zagumnie, Ściegna, Kliny, Pocieszka.
    Dziś samodzielnymi sołectwami są Podmaleniec, Kopanina i Poddębowiec. W 1913 r. w Dobrej i w/w miejscowościach było ponad 200 domów i około 960 mieszkańców. Natomiast w okresie międzywojennym w dawnym folwarku mieszkało 30 osób, zaś w Dobrej było 43 domy i ok. 290 osób. W okresie międzywojennym Dobra należała do gminy Wiśniowa.
    Na koniec 1999 roku w Dobrej mieszkało 270 osób, w 2006 mieszkało 270 osób, w 2012 roku mieszkało 277 osób, a na koniec 2015 roku mieszkało 266 osób.

  4. Czajków Północny

    Nazwa wsi wywodzi się od nazwiska „Czajka” jakie nosił naczelnik plemienia, które osiedliło się na zboczach rzeki Kacanki.
    W dokumentach występuje już w XV wieku, który to wraz ze Smerdyną i Wiązownicą były wsiami królewskimi wchodzącymi w skład Starostwa Sandomierskiego. Znaleziska archeologiczne dowodzą, że człowiek mieszkał na terenie obecnego Czajkowa już w neolicie. Natrafiono tu na naczynia gliniane. Po III rozbiorze Polski w 1795 r. wieś i folwark Czajków weszły w skład dóbr rządowych, najpierw austriackich, potem Księstwa Warszawskiego a po kongresie wiedeńskim w 1815 r. należały do dóbr rządowych Królestwa Kongresowego. W roku 1827 było tu 90 domów i 491 mieszkańców. W 1929 r. w Czajkowie było 160 domów, w których mieszkało 874 osób.

  5. Gaj Koniemłocki

    Gaj Koniemłocki to niewielka miejscowość położona w powiecie staszowskim w gminie Staszów na terenie województwa świętokrzyskiego. Gaj Koniemłocki jest otoczony lasami, bogatymi w grzyby, jagody i jeżyny. Lokalizacja wsi blisko obszarów leśnych stanowi atrakcyjne miejsce dla osób, które lubią spokój i ciszę. Źródłem utrzymania mieszkańców jest praca w rolnictwie, w dużej mierze uprawa warzyw, zwłaszcza pomidorów. Mieszkańcy prowadzą również działalność pozarolniczą w sektorze usług budowlanych i remontowych.
    Na koniec 1999 roku w Gaju Koniemłockim mieszkało 83 osoby, w 2006 mieszkało 88 osób, w 2012 roku mieszkało 79 osób, a na koniec 2015 roku mieszkało 82 osoby.

  6. Grzybów

    Starożytna wieś położona przy trasie Staszów-Stopnica znana jest archeologom. Dokopali się tu oni grobowców megalitycznych (kamienne kopce zawierające pochówki) sprzed 4,5 tysiąca lat, a także cmentarzyska ciałopalnego z okresu wpływów rzymskich (I-II wieku naszej ery), w którym znaleźli ciekawe zapinki w grobie dziewczynki.
    Grzybów stał się znaną miejscowością po rozpoczęciu budowy eksperymentalnej metody podziemnego wytopu i wydobycia siarki. W roku 1963- wbrew opinii ekspertów amerykańskich –przystąpiono na terenie Grzybów-Gacki do prac nad możliwością eksploatacji siarki metodą podziemnego wytopu. 1 czerwca 1966 r. żółte złoto popłynęło z grzybowskiego złoża. Wydarzenie to było punktem zwrotnym w rozwoju polskiego przemysłu siarkowego.

  7. Jasień

    Malowniczo położona wieś na krawędzi doliny Czarnej. Charakterystycznym znakiem w krajobrazie wsi są trzy krzyże stojące na tzw. Kobryniowej Górze. Pierwsze krzyże zbudował w okresie przedwojennym Ignacy Kobryń, który przeniósł się do Jasienia z okolic Częstochowy.
    W 1827 roku było tu 30 domów i 191 mieszkańców.
    Zniszczone w czasie II wojny światowej odbudowane w latach 90-tych i uroczyście poświęcone w 1994 r. Jasień ma źródła wody uchodzącej wśród mieszkańców za uzdrowiskowe. Walory krajobrazowe wsi, bliskość rzeki Czarnej i zalewu Chańczy skłaniają Jasień do pełnienia wsi agroturystycznej.
    Jasień ma długą tradycję. Niegdyś miejscowość nazywano Czerkiesy, albo Cierkiesy. Nie wiadomo także jaki to ma związek z kaukaskim ludem zwanym Czerkiesami. Podobno, jak mówi miejscowa tradycja przyczyną nadania tej nazwy są góry okalające Jasień niemal z każdej strony. W 1827 roku było tu 30 domów i 191 mieszkańców.
    Na koniec 1999 roku w Jasieniu mieszkało 175 osób, w 2006 mieszkało 164 osób, w 2012 roku mieszkało 161 osób, a na koniec 2015 roku mieszkało 175 osób.

  8. Koniemłoty

    Koniemłoty, wieś w województwie świętokrzyskim, położona w Niecce Połanieckiej, ok. 5 km na południowy-zachód od Staszowa. Koniemłoty są jedną z najstarszych wsi powiatu staszowskiego.
    Początkowo należały, mocą nadania przez króla Bolesława Chrobrego, do świętokrzyskiego Zakonu Benedyktynów. W roku 1246 odbył się tu więc w obecności Bolesława księcia krakowskiego i dostojników małopolskich. Według W 1270 r. Bolesław Wstydliwy oswobadza Koniemłoty i inne dobra zakonu Benedyktynów od pogoni, postojów i wypraw wojennych, a w 1351 r. Kazimierz Wielki przenosi Koniemłoty na prawo niemieckie.
    W 1527 r. Koniemłoty stają się własnością Łaskich, będących dziedzicami staszowskimi, poprzez zamianę na inne miejscowości. Formalna zmiana nastąpiła 5 stycznia 1527 r. na Sejmie Krakowskim.

  9. Kopanina

    W roku 1880 po rozparcelowaniu folwarku w Dobrej powstało kilka przysiółków między innymi Kopanina. Kopaninę zamieszkuję ok. 120 mieszkańców.
    Wieś położona w pobliżu kompleksu leśnego obfitującego w grzyby m.in. borowiki, kanie, podgrzybki, opieńki.
    Na koniec 1999 roku w Kopaninie mieszkało 122 osoby, w 2006 mieszkało 124 osoby, w 2012 roku mieszkało 123 osoby, a na koniec 2015 roku mieszkało 117 osób.

  10. Krzczonowice

    Wieś położona w województwie świętokrzyskim w powiecie staszowskim w gminie Staszów. Miejscowość zamieszkuje ok. 280 mieszkańców. W Krzczonowicach działa jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej.
    Na koniec 1999 roku w Krzczonowicach mieszkało 280 osób, w 2006 mieszkało 262 osoby, w 2012 roku mieszkało 165 osób, a na koniec 2015 roku mieszkało 152 osoby.

    .

  11. Krzywołęcz

    Krzywołęcz jest stosunkowo starą wsią, ale bardzo trudno znaleźć jakiekolwiek informacje dotyczące jej powstania. W 1827 roku było tu 14 domów i 76 mieszkańców. Obecnie we wsi znajduję się huta szkła, w której pracuje większość mieszkańców. We wsi (w gajówce Grzybów) znajduję się pomnik żołnierzy AK. Wieś należy do Parafii Rzymskokatolickiej w Koniemłotach. Krzywołęcz dzieli się na trzy części: Krzywołęcz (centrum), Kolonia Podlesie Krzywołęcz, Stara Wieś.
    Na koniec 1999 roku w Krzywołęczy mieszkało 190 osób, w 2006 mieszkało 170 osób, w 2012 roku mieszkało 273 osoby, a na koniec 2015 roku mieszkało 271 osób.

  12. Kurozwęki

    Kurozwęki leżą nad rzeką Czarną Staszowską, 7 km na północny zachód od Staszowa. Pierwsze wzmianki pochodzą z XIII wieku. Około połowy XIV wieku Dobiesław z Kurozwęk wybudował pałac-siedzibę rodu Kurozwęckich, którą wielokrotnie przebudowywano, aż osiągnęła obecną formę. Od XV wieku Kurozwęki posiadały prawa miejskie. Miasto było własnością Kurozwęckich, a później Lanckorońskich, Sołtyków i Popielów.

    W dniach 10 i 11 czerwca 1787 r. Kurozwęki odwiedził powracający z Ukrainy król Stanisław August. Pamiątkowy pałac, goszczący ostatniego króla Polski dotrwał do naszych czasów. Żyje w nim staropolska tradycja, pamięć monarszej wizyty w postaci ówczesnych mebli i różnych pamiątek. W 1840 roku po pożarze w Ruszczy przeniósł się do Kurozwęk Paweł Popiel. W 1878 roku oddał Kurozwęki synowi Marcinowi.
    Sobieszczański w „Wiadomościach historycznych o sztukach pięknych" w dawnej Polsce pisze że w Kurozwękach pałac wznieśli zapewne Lancokońscy, a przynajmniej przerobić go musieli bowiem jego rozłożenie przypomina budowy z XVI wieku.

  13. Lenartowice

    Lenartowice- wieś położona w gminie Staszów w powiecie staszowskim. Lenartowice należą do parafii Koniemłoty. W dokumentach z 1442 roku podano wieś „Lenartów most", w liczbie posiadłości klasztoru łysogórskiego. Długosz wymienia Lenartów Most i Lenartowice. W 1508 roku Lenartowice wchodzą w skład licznych włości Jana Bochotnickiego. W roku 1579 Katarzyna Żeleńska płaci od 6 osób, 2 łany, 4 ubogich. Widocznie klasztor albo się pozbył tej wsi, albo posiadał tu jakiś mały dział może karczmę przy moście.
    W roku 1827 było 16 domów i 104 mieszkańców.
    Na koniec 1999 roku w Lenartowicach mieszkało 72 osoby, w 2006 mieszkało 54 osoby, w 2012 roku mieszkało 48 osób, a na koniec 2015 roku mieszkało 53 osoby.

  14. Łaziska

    ​Łaziska to niewielka miejscowość położona w powiecie staszowskim. Nazwa Łaziska należy do grupy nazw miejscowych kulturowych (tzw. nazw wytwórczych).
    Jest to miejscowość powstała na Łazach tj. pierwotnych przejściach, ścieżkach przecieranych przez gęstwiny lasu, które mogły trafić na polany naturalne zdatne do uprawy.
    Łaziska wspomniane są w dokumentach z XVII w. W XIX wieku było 9 domów i 95 mieszkańców. W 1929 r. było we wsi 19 domów, w których zamieszkiwało 112 osób.
    Łaziska należały przez kilka stuleci do parafii Bogoria. W latach 30-tych XIX wieku należały do Moszyńskich. W czasie okupacji hitlerowskiej na terenie wsi odkryto złoża bentonitu.
    Jest to kopalina o cennych i różnorodnych właściwościach, m.in. wykorzystywany jest do mas formierskich w przemyśle odlewniczym, w przemyśle wiertniczo - poszukiwawczym jako materiał pochłaniający wodę. Bentonit używany jest w konserwacji zabytków. Badania geologiczne udokumentowały złoża bentonitu szacowane na około 1 miliona ton.
    Na koniec 1999 roku w Łaziskach mieszkało 189 osób, w 2006 mieszkało 173 osoby, w 2012 roku mieszkało 174 osoby, a na koniec 2015 roku mieszkało 158 osób.

  15. Łukawica

    Miejscowość leży przy odnowionej trasie Małopolskiej Drogi św. Jakuba z Sandomierza do Tyńca, która to jest odzwierciedleniem średniowiecznej drogi do Santiego de Compostela.
    Łukawica to stosunkowo młoda miejscowość, jej początki sięgają I-ej połowy XIX wieku. Najprawdopodobniej nazwa pochodzi od pierwszego właściciela rodu Łukawskich. Inna wersja mówi, że nazwa pochodzi od „ukazów" uwłaszczeniowych. Zasadniczą treścią tych „ukazów" było przekazanie ziemi na własność. Uwłaszczono chłopów bezrolnych, którym przydzielono ziemię z pustek. Podczas napływu niemieckich kolonistów jako pierwszy osiedlił się S. Gerscher. W krótkim czasie sprowadziła się kolejna rodzina Niemców. W dowód wdzięczności wybudowali oni figurę „Jezusa Frasobliwego", która przetrwała do obecnych czasów i jest swoistym pomnikiem historii.
    Pierwsze wzmianki o Łukawicy zamieszczone zostały w księgach parafialnych w Wiązownicy w 1826 r. Ówczesną właścicielką wsi była Anna Chrząstowska, która zmarła w 1848 r. W 1827 roku było tu 3 domy i 5 mieszkańców.

  16. Mostki

    Wieś położona przy trasie Staszów-Opatów. Nazwa Mostki należy do nazw miejscowych i zapewne chodzi o most na Kaczance. Miejscowość wspominana w dokumentach już w XVII wieku kiedy to należała do Krzysztofa Bogorii Podłęskiego, założyciela Bogorii. Dawniej dzieliły się na :Mostki osada młyńska, lub folwark oddzielony od dóbr Bogoria, Mostki Kolonie, Mostki papiernia i Mostki wieś. Mostki należały do gminy Wiśniowa. Była to wieś aktywna gospodarczo, którą wyznaczała niewielka rzeczka Kacanka. W XIX w Mostkach było 20 domówi 182 mieszkańców. W 1870 roku Mostki zostały oddzielone od dóbr Bogorii. Niezbędna była jej energia dla pracującej tu papierni i dla młyna (zachował się do dziś).
    Na koniec 1999 roku w Mostkach mieszkało 213 osób, w 2006 mieszkało 197 osób, w 2012 roku mieszkało 232 osoby, a na koniec 2015 roku mieszkało 255 osób.

  17. Niemścice

    Wieś położona w województwie świętokrzyskim w gminie Staszów. Pierwsza wzmianka o miejscowości pojawia się w zapiskach Jana Długosza jako Nyemsczice. W XVI w. nazywano ją już Niemsczice. Nazwa pochodzi od imienia Niemsta. Potem miejscowość nazywano Niemście-Zaraś, ta ostatnia nazwa pochodzi od nazwy niedalekiego przyczółka, gdzie kiedyś miała być zaraza.
    W 1827 r. wieś liczyła 9 domów zamieszkałych przez 71 mieszkańców. Wchodziła w skład dóbr Łubnice.
    W trakcie II wojny światowej w pobliżu wsi toczyły się ciężkie walki pomiędzy wojskami rosyjskimi oraz wojskami niemieckimi. 12 sierpnia 1944 r. miała miejsce ofensywa niemieckiej 16 Dywizji Pancernej na Staszów, zakończona druzgocącą klęską i zniszczeniem 14 sztuk najnowszych czołgów.
    Na koniec 1999 roku w Niemścicach mieszkało 235 osób, w 2006 mieszkało 238 osób, w 2012 roku mieszkało 243 osoby, a na koniec 2015 roku mieszkało 244 osoby.

  18. Oględów

    W zapisach kronikarskich prof. Piekosiński podaje, że nazwa wsi Oględów wywodzi się od nazwy założyciela, która brzmiała prawdopodobnie „Oględ".
    Z analizy dziejów regionu wynika, że na terenie obecnego Oględowa kilka drewnianych domów stało już w X-XI wieku. W 1252 r. Bolesław Wstydliwy zwołał w Oględowie wiec senatorski, w którym sam uczestniczył, podobny wiec odbył się tutaj w 1256 r. W 1357 r. rozstrzygnięto spór o granice dóbr pomiędzy posiadłościami staszowskimi Staszka i Andrzeja, a posiadłościami kurozwęckimi podkomorzego sandomierskiego Dobiesława. Na dworze w Oględowie odbywały się zjazdy możnych-wojewodów i kasztelanów. Był tam również gród, kasztelania i ośrodek administracyjny, a także młyn Oględowski. W roku 1417 miał miejsce spór o granice pomiędzy kolejnymi właścicielami.
    Właścicielami Oględowa były po Wojciechu Jastrzębcu następujące rody: Kurozwęckich, Łaskich, Tęczyńskich, Opalińskich, Lubomirskich, Sieniawskich, Denhoffów, Czartoryskich, Potockich. Hrabia Artur Potocki był ostatnim właścicielem dóbr.

  19. Poddębowiec

    Wieś położona w gminie Staszów. W 1880 r. po rozparcelowaniu folwarku w Dobrej powstało kilka przysiółków m.in. Poddębowiec- dziś samodzielne sołectwo. Wieś znajduję się w sąsiedztwie kompleksu leśnego obfitującego w grzyby i jagody. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do woj. tarnobrzeskiego.
    Na koniec 1999 roku w Poddębowcu mieszkało 147 osób, w 2006 mieszkało 140 osób, w 2012 roku mieszkało 134 osoby, a na koniec 2015 roku mieszkało 124 osoby.

  20. Podmaleniec

    Po roku 1880 i rozparcelowaniu folwarku Dobra powstaje przyściółek- Podmaleniec. Według przekazu jednej z najstarszych mieszkanek (ur.1918r.) P. Marianny Jońcy Podmaleniec dzielił się na: Podmaleniec, Zagumnie, Ścięgna, Ogrody, Kąty.
    W okresie przedwojennym miejscowość należała do gromady Wiśniowa i była również nazywana Nowa Dobra. W tamtym okresie na jednym z posiedzeń rajca Jan Kos z terenu Maleńca wniósł aby ujednolicić nazewnictwo i przyjąć nazwę Podmaleniec. W okresie II wojny światowej w związku z toczącymi się w tych okolicach walkami mieszkańcy byli kilkukrotnie wysiedlani w okolice Pliskowoli i Czajkowa.
    Na koniec 1999 roku w Podmaleńcu mieszkało 494 osoby, w 2006 mieszkało 511 osób, w 2012 roku mieszkało 510 osób, a na koniec 2015 roku mieszkało 500 osób.

  21. Ponik

    Mała wieś w pobliżu Kurozwęk. Nazwa wsi pochodzi od płynącego przez wsie znikającego strumienia (ponik), który znika pod ziemią
    w Bełchu (nazwa miejscowa strumienia i zagajnika), a jaka wypływa w Kurozwękach. W XV wieku wieś Ponik, była własnością Piotra Lubelczyka hrabiego Różyc. Od 1508 roku wieś Ponik i Kurozwęki były własnością Hieronima z Kurozwęk. W 1827 roku było 11 domów i 111 mieszkańców.
    Na koniec 1999 roku w Poniku mieszkało 146 osób, w 2006 mieszkało 144 osoby, w 2012 roku mieszkało 151 osób, a na koniec 2015 roku mieszkało 148 osób.

  22. Sielec

    Nazwa miejscowości typu kulturowego dawniej Siedlecz – do siedliska, gniazda, siodła. Dzieje tej miejscowości wiążą się przede wszystkim z historią zboru ewangelicko-reformowanego. Najstarsza wzmianka o Sielcu pochodzi z 1579 r. kiedy to wieś należała do kasztelana żarnowskiego Andrzeja Gołuchowskiego, który był związany z małopolską reformacją. Również kolejny właściciel Sielca to zwolennik nowego ruchu religijnego. W XVII w. Sielec przejęła rodzina Dębickich, wyznania ewangelicko-reformowanego, którzy opiekowali się miejscowym zborem. Stopniowo zyskiwał coraz wyższą rangę wśród protestanckich świątyń, kiedy parafię sielecką prowadził Daniel Stephanus. Po śmierci Stephausa zbiór przeżywał kłopoty personalne, aż do przybycia Samuela Cienia, który prawie 20 lat pracował w Sielcu. W 1758 r. Stanisław Dębicki sprzedał dobra Łubnice (do których należał Sielec) księciu Augustowi Czartoryskiemu właścicielowi Staszowa i okolic.

  23. Smerdyna

    Miejscowość położona jest około 18 km od Staszowa. Wieś powstała w XII wieku, jako osada smerdów. To od nich prawdopodobnie pochodzi nazwa miejscowości. (Smerd-średniowieczne określenie grupy ludzi o niskim statusie społecznym).
    Dawniej Smerdyna składała się z wsi kolonii i folwarku. W zapiskach występuje od XV wieku jako wieś królewska. W 1508 r. należała do Gniewoszów, a w 1620 r. dzierżawił ją Jerzy Ossoliński.
    W 1827 r. było tu 58 domów, w których mieszkało 401 osób, natomiast pod koniec XIX w. było 650 mieszkańców. Folwark Smerdyna wchodził w skład dóbr Klimontowa. Statystyka z 1929 r. mówi o 140 domach i 822 mieszkańcach.

  24. Stefanówek

    Wieś nazywana była dawniej Stefanowem. W rejestrze z 1674r. wymieniona jest jako miasto. Miejscowość była wówczas własnością Dębickiej i nosiła oboczną nazwę Bugaj. W późniejszych źródłach występuję już jako wieś.
    W latach 1975-1998 wieś administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego. W 1827 roku było tam 15 domów, w których zamieszkiwały 104 osoby. Stefanówek to mała miejscowość położona 4 km od Staszowa.
    Na koniec 1999 roku w Stefanówku mieszkało 194 osoby, w 2006 mieszkało 166 osób, w 2012 roku mieszkało 164 osoby, a na koniec 2015 roku mieszkało 164 osoby.

  25. Sztombergi

    Miejscowość dawniej należała do gminy Wiśniowa. Nazwa zapewne pochodzi od hrabiego Kołłątaja Sztomberg. W XIX wieku Sztombergi liczyły 32 domy i 148 mieszkańców. W 1929 r. miała 38 domów i 230 mieszkańców. Wydobywano tu (w Zagumniu) kamień budowlany.
    Na koniec 1999 roku w Sztombergach mieszkało 239 osób, w 2006 mieszkało 285 osób, w 2012 roku mieszkało 313 osób, a na koniec 2015 roku mieszkało 299 osób.

  26. Wiązownica Duża

    Wiązownica Duża - wieś położona w województwie świętokrzyskim w gminie Staszów. W latach 1867-1954 przynależała do gminy Osiek (wówczas dzieliła się na: Wiązownicę Małą wioskę i następujące kolonie: Wiązownice-Majorat, Wiązownicę Poduchowną oraz Wiązownicę Sołectwo), a w granicach obecnej gminy Staszów od 1 stycznia 1973 roku po reaktywacji gmin w miejsce gromad.
    Znajduję się tu szkoła podstawowa, przedszkole i piekarnia. Przez wieś przepływa rzeka Kacanka nazywana również Matus, Basta, Brodek, Ciepła Rzeczka.
    Legenda mówi, że w okolicy żyło dużo węży, od których wioskę nazwano Wężownica. Gdy węże wyginęły nazwa stała się nieadekwatna. Ze względu na obecność wiązów mieszkańcy nazwali wieś Wiązownica. Pierwszy kościół w tej miejscowości wzmiankowany był już w 1257 r. Kolejne wzmianki o istnieniu tu świątyni pochodzą z 1470 r.
    Na koniec 1999 roku w Wiązownicy Dużej mieszkało 755 osób, w 2006 mieszkało 729 osób, w 2012 roku mieszkało 717 osób, a na koniec 2015 roku mieszkało 723 osoby.

  27. Wiązownica Kolonia

    Wieś położona w powiecie staszowskim w gminie Staszów. Miejscowość należy do parafii Św. Michała Archanioła w Wiązownicy Kolonii. W latach 1867-1954 w granicach administracyjnych gminy Osiek. W granicach obecnej gminy Staszów od 1 stycznia 1973 roku.
    W Wiązownicy Kolonii znajduję się kościół z 1884 roku wniesiony na miejsce drewnianego kościoła z drugiej połowy XV wieku, który spłonął w 1820 roku. W czasie zaborów dobra królewskie przejął zaborca. Wiązownicę w 1835 roku otrzymał carski generał Wasilij Pogodin. Generał Pogodin w rozległym majątku wybudował pałac, a także urządził gospodarstwo z prawdziwego zdarzenia, wspomagał też budowę Kościoła. Pogodin był również senatorem Sejmu Królestwa Polskiego. Zmarł w 1863r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Wiązownicy. Spadkobierczynią majątku została córka Aleksandra, która wyszła za mąż za wysokiego urzędnika carskiej administracji Aleksandra Pietrowa. W rękach rodziny Pietrow majątek był do 1918r. Po odzyskaniu niepodległości Wiązownica została rozparcelowana.

  28. Wiązownica Mała

    Według legendy nazwa sołectwa, pochodzi od drzew - wiązów. W latach 1975-1998 miejscowość należała do woj. tarnobrzeskiego.
    W latach 1867-1954- do gminy Osiek, a od 1 stycznia 1973r, do gminy Staszów. W Wiązownicy Małej znajdują się dwa stare cmentarze, które mają ponad 150 lat i kaplica wybudowana w 1910 roku. Obiekt nawiązuje do neogotyckiego stylu. Główny i dominujący akcent zdobniczy wnętrza to drewniany ołtarz, który wraz z kopią cudownego obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej tworzy jedność. Według lokalnych przekazów wizerunek ten uchodzi za łaskami słynący.
    Na koniec 1999 roku w Wiązownicy Małej mieszkało 201 osób, w 2006 mieszkało 200 osób, w 2012 roku mieszkało 199 osób, a na koniec 2015 roku mieszkało 197 osób.

  29. Wiśniowa

    Pierwsze wzmianki o Wiśniowej pochodzą z XV w. Nazywaną ją wtedy Starą Wsią. Nazwę swą wzięła prawdopodobnie od wiśni porastających okoliczne wzgórza.
    W historii Wiśniowej brały udział liczne rody szlacheckie m.in.: Bogoriowie, Rytwiańscy, Łascy, Tarłowie oraz Kołłątajowie. Od rodu Łaskich Wiśniową kupił w połowie XVI w. Kasper Dymitrowski. Syn Dymitrowskiego Jan około 1578 r. wybudował dwór drewniany. Kolejny ród władający Wiśniową to znani z historii Tarłowie.
    W 1772 r. Rafał Kołłątaj ożenił się z Józefą Grabińską, kasztelanką sanocką, bogatą wdową po Karolu Tarle, kasztelanie lubelskim i w ten sposób Wiśniowa przechodzi do rąk Kołłątajów. Kontakty Hugona Kołłątaja z rodzinnymi stronami były raczej symboliczne ze względu na intensywną działalność w różnych dziedzinach życia publicznego. W Wiśniowej zjawił się po raz ostatni w sierpniu 1811 roku. Pół roku później Hugo Kołłątaj zmarł w Warszawie, gdzie spędzał ostatnie lata życia. Przed śmiercią wyraził skierowane o sekretarza osobistego i powiernika Michała Szymańskiego życzenie „by jego serce spoczęło w Wiśniowej". Zgodnie z ostatnią wolą zmarłego jego serce zostało przekazane do Wiśniowej. Spoczywa w Kościele Parafialnym w ścianie prezbiterium pod pamiątkową tablicą.
    3 Maja stał się dla mieszkańców regionu staszowskiego najważniejszym świętem narodowym. W tym to dniu udają się do Wiśniowej, przed serce Kołłątaja, aby pochylić czoło, pomodlić się i tym gestem uczcić święto Konstytucji 3 Maja.

  30. Wiśniowa Poduchowna

    Stara wieś leżąca w powiecie staszowskim w gminie Staszów. Znajduję się tu kościół wybudowany przez hrabiego Karola Tarłę w 1680 r.- uroczyście poświęcony przez sufragana krakowskiego bpa Mikołaja Oborskiego 15 listopada 1681 r. W kościele, za pamiątkową tablicą spoczywa serce ks. Hugona Kołłątaja.
    Na koniec 1999 roku w Wiśniowej Poduchownej mieszkało 291 osób, w 2006 mieszkało 318 osób, w 2012 roku mieszkało 314 osób, a na koniec 2015 roku mieszkało 314 osób.

  31. Wola Osowa

    Wieś w województwie świętokrzyskim, w powiecie staszowskim, w gminie Staszów. Miejscowość położona przy drodze wojewódzkiej 764 na trasie Staszów- Kielce przez Daleszyce. W pobliżu Woli Osowej znajduję się zalew Chańcza. W XIX wieku miała 41 osad.
    Na koniec 1999 roku w Woli Osowej mieszkało 279 osób, w 2006 mieszkało 290 osób, w 2012 roku mieszkało 291 osób, a na koniec 2015 roku mieszkało 294 osoby.

  32. Wola Wiśniowska

    Położona jest około 14 km od Staszowa. W latach 1975-1988 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.
    Wieś Wola Wiśniowska od zarania dziejów przynależy do parafii Wiśniowa, której kościół parafialny znajduję się w Wiśniowej Poduchownej. Na terenie miejscowości znajduje się atrakcyjne jezioro Jasne otoczone lasem pełnym grzybów.
    Na koniec 1999 roku w Woli Wiśniowskiej mieszkało 373 osoby, w 2006 mieszkało 400 osób, w 2012 roku mieszkało 419 osób, a na koniec 2015 roku mieszkało 424 osoby.

  33. Wólka Żabna

    Mała miejscowość położona pod Staszowem otoczona lasami. Miejscowa ludność utrzymuję się głównie z pracy w rolnictwie, a także z pracy w pobliskim Staszowie. Na koniec 1999 roku w Wólce Żabnej mieszkało 144 osoby, w 2006 mieszkało 117 osób, w 2012 roku mieszkało 133 osoby, a na koniec 2015 roku mieszkało 130 osób.

    .

    .

  34. Zagrody

    Miejscowość w gminie Staszów-położona niedaleko Kurozwęk. W dawniejszych czasach w Zagrodach był młyn (obecnie nieczynny), olejarnia, a nawet karczma. W XIX wieku znajdował się tu młyn amerykański, drugi holenderski, o 4 kamieniach, młyn do mielenia gipsu i tartak, wyrabiający bale, deski, łaty. W 1827 roku było 10 domów i 59 mieszkańców. Obecnie na kanale doprowadzającym wodę do dawnego młyna znajduje się czynna mała elektrownia wodna.

    Na koniec 1999 roku w Zagrodach mieszkało 152 osoby, w 2006 mieszkało 162 osoby, w 2012 roku mieszkało 155 osób, a na koniec 2015 roku mieszkało 154 osoby.

  35. Ziemblice

    Wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie staszowskim, w gminie Staszów.
    W 1827 roku było 10 domów i 70 mieszkańców. W latach 1975-1998 administracyjnie przynależy do województwa tarnobrzeskiego.
    Na koniec 1999 roku w Ziemblicach mieszkało 135 osób, w 2006 mieszkało 122 osoby, w 2012 roku mieszkało 121 osób, a na koniec 2015 roku mieszkało 129 osób.

Strona którą odwiedzasz korzysta z plików cookies. Ustawienia dotyczące tych plików można zmienić w opcjach przeglądarki używanej do przeglądania Internetu. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o plikach cookies przeczytaj Politykę cookies.